Hoofdstuk 4: 1980-1990
Beheersing van de groei
De gemeente had ons terrein inmiddels ontdekt als bron voor hun financiën door toeristenbelasting te heffen met aanvankelijke bedragen van 100 tot 200 gulden per jaar, maar uiteindelijk toch veel minder per nacht. Veertig jaar later komt in 2010 door alle verhogingen het bedrag wel in de buurt hiervan.
Door de ruilverkaveling in deze Westfriese streek waren er mogelijkheden om het terrein van 5 ha naar 7 ha te vergroten op wens en advies van de eigenaar Piet Groot. Ondanks de "vrees" voor meer dan 1000 leden en de te hoge pachtprijs met bijbehorende lasten is men na uiteindelijk veel vergaderen en overleg akkoord gegaan met de uitbreiding. Zo kwamen de kampeervelden "De Schapenwei" en "Het Kaveltje" erbij met een geheel andere indeling dan het voormalige fruitbomenterrein door groepering van struiken met fruitbomen en ook op ieder veld 2 walnootbomen, die ieder jaar goed eetbare walnoten opleveren. Er moesten daardoor meer bruggen komen, maar voor een zacht prijsje kon iemand houten telefoonpalen regelen, die jaren dienst gedaan hebben of nog doen als brug. De huidige parkeervelden werden aangelegd met een goedkope weg van hoogovenslakken, die pas na jaren van stof en ellende vervangen werd door de huidige weg. Wel zijn de knotwilgen uit die tijd gebleven langs het pad en bij andere slootkanten. Er is n.l. flink wat afgeplant in die tijd, honderden bomen en struiken, waardoor er nu continue gesnoeid en gezaagd moet worden om een oerwoud zonder zon te voorkomen. De Westfriese zeeklei blijft ook na 40 jaar zonder enige bemesting nog erg vruchtbaar.
Er werd in 1987 een plan gemaakt voor een idyllische vijver, dat een jaar later al uitgevoerd werd, met een mooi uitzicht en een wal voor zonnen in de luwte van de wind. Een niet meer weg te denken verfraaiing van het terrein, waarbij de wal in die winter nog meteen als skihelling gebruikt werd. In het begin was de vijver nog zwembaar, maar na bultjes, uitslag en jeuk werd afgeraden te zwemmen. Inmiddels hebben o.a. eenden, meerkoeten, kikkers, vissen en vooral lisdodden (fakkels), waterlelies en riet bezit genomen van de inmiddels ondiepe vijver, waardoor het meer een natuurgebied is geworden. Dat past uitstekend bij de traditionele avondconcerten, die nog steeds gehouden worden in de zomermaanden. De muziek heeft al die jaren een belangrijke rol op het terrein gespeeld, evenals het (volks)dansen voor oud en jong. Kortom op de helft van de jaren 80 had het terrein grotendeels zijn huidige vorm al. De Vijverhof was nog alleen voor gasten en tenten en het huidige gastenveld was een lekker trapveldje. Voor telefoneren was er een mooie groene PTT cel, waar alleen kwartjes in konden. Inmiddels is deze weggehaald na alle mobiele mogelijkheden van o.a. KPN en de cel heeft zijn laatste rustplaats bij Piet Groot op het erf.
De penningmeester merkte, dat bij de uitbreiding van het terrein de lasten mee omhoog gingen van de elektra, water, riolering en gas (aanvankelijk flessen, maar gelukkig 10 jaar geleden vervangen door de aanleg van een aardgasleiding). Er werd serieus gesproken over een windmolen (binnen 10 jaar terugverdiend en daarna winst), maar de leden bleven net zoals nu kiezen voor een eenvoudig terrein zonder stroomplaatsen, niet wetend, dat ook de algemene voorzieningen steeds meer elektra vragen. Uiteindelijk ontkom je dan niet aan een dikkere elektrakabel, eindelijk in 2010, al vraag je de jeugd (vroeger en nu) ook om minder lang te douchen. Ieder jaar kwamen er van overheidswege steeds meer regels t.a.v. hygiëne, milieu, veiligheid e.a. met de gebruikelijke regelmatig hoger wordende heffingen. Het aantal tenten en vouwwagens werd wel elk jaar minder en tegenwoordig zijn het zeldzame verschijningen, zeker op de vaste plekken en nog wel af en toe op de gastenplekken. Zelfs de eenvoudige caravan is opgevolgd door een exemplaar voorzien van alle luxe, waar met zonnepanelen en accu's (hoezo milieuvriendelijk?) de benodigde energie wordt opgewekt aangevuld met gasflessen.
Het terrein kreeg ook steeds meer bekendheid in de omgeving en om de hoek tegenover café Halfweg hadden de inmiddels verdwenen slager en kruidenierswinkel een flinke verhoging van de omzet tijdens het kampeerseizoen. Bij de tennisclub kon je toen ook al net zoals nu tegen gereduceerd tarief tennissen en er waren &eactue;én of meer jaarlijkse volleybalwedstrijden tegen teams van de dorpsvolleybalvereniging " De Schorpioen" in de sporthal, maar ook op het veld. Het naturisme werkte zo aanstekelijk voor een aantal van deze volleyballers, dat ze solidair broek en shirt uitdeden tijdens het spel. Het leverde de vereniging daarna meteen flink wat nieuwe sportieve leden op.
De Tienerkooi bij de huidige kluskooi werd na verwaarlozing weer helemaal opgeknapt en nieuw ingericht. De Tienerkooi wist veel jeugd te trekken, zelfs zoveel dat er natuurlijk over geklaagd werd. Er kwam een strenger reglement met een leeftijdsgrens voor te jonge en te oude kinderen.
Deze geest van de jaren tachtig is terug te vinden in een aantal Vrije Vogelnieuwsen: een uitvoerige en regelmatige discussie over het gebruik van hasj (kan wel,kan niet en uiteindelijk verboden buiten je tent of caravan), na "speciale gebeurtenissen" op de discussieweekends werden deze maar helemaal afgeschaft. De bar in de Klepkooi was ook na het sluitingsuur erg geliefd, zodat er een barklep kwam, die op slot kon. Het haar groeide overal welig, vooral bij de mannen op de plekken, waar geen schaamte voor was. De trend voor ontharing op deze plaatsen kwam pas later. De redactie stond bloot doormidden op de foto,waarbij de passende onder- en bovenkant bij elkaar gezocht moest worden. In het VVN stonden nog meer flink pittige en kritische teksten van o.a. de Vogelverschrikker, die voor menig bestuurslid een schrik was. T.z.t. zal ik hieruit wat leuke, confronterende, gezellige en andersoortige teksten publiceren, zoals de opsomming over de veelheid van activiteiten op het terrein met dia avonden, rommelmarkten, spelletjes,volksdansen en ook de nu nog drukbezochte koffiezondagen op de eerste dag van de maand.
De oude "verlengde" klepkooi was dringend aan vervanging toe en er werd in 1988 binnen de begrote f 120.000 in recordtijd een prachtige nieuwe Klepkooi weer grotendeels door leden zelf opgebouwd. Het was een enorme klus, maar het verenigingsgebouw functioneert met flinke aanpassingen van de bar, de keuken, het voorraadhok en de zolder nu na 20 jaar nog uitstekend op de historische zandplaat. Vroeger had de zee n.l. klei met kreken in West-Friesland gevormd. Na de aanleg van de Westfriese Zeedijk is de klei ingeklonken tot het lage weilandendeel en de met zand gevulde kreken zijn nu de hoge delen en meer geschikt voor tuinbouw (fruitbomen) en gebouwen, zoals de Klepkooi. Met dit zand uit zo'n kreek is de toegangsweg aangelegd.
De jaren 70 en 80 waren de jaren, waarin eindelijk vrijwel alles kon en mocht, maar deze vrijheid bleek uiteindelijk toch weer ingeperkt moeten worden door regels en voorschriften. Voor de Vrije Vogels waren deze jaren uiteindelijk jaren van gezamenlijk hard werken met vele diverse activiteiten. Ik heb van vele leden uit die tijd gehoord, dat mede hierdoor het de leukste en gezelligste jaren van hun leven waren.
